//RAUWE ROUW//

“Op zelfdoding rust een taboe, laat het niet op die van mij zijn." ⠀⠀

De zin waarmee ze deze wereld definitief uitzwaaide. De woorden waarmee ik haar herinneringsmoment opende. Op vraag van haar familie, op vraag van haarzelf & tegelijkertijd één van de moeilijkere teksten die ik tot nu toe neerschreef.⠀⠀ ⠀⠀ Want taboes houden per definitie een verbod op daglicht, op openbaring in. Ze worden vaak het liefst van al in een verzegeld potje weggemoffeld. Te ongemakkelijk, te confronterend, zo van die thema’s waar zelfs de luidste roepers wel eens hun stem door verliezen. Maar het was zo klaar als een klontje: verboden toegang voor “the elephant in the room”, want daarmee zou voorbij gegaan worden aan haar laatste wens.⠀⠀ ⠀⠀ Mijn schrijfvingers hielden meer dan eens pauze terwijl er verschillende bedenkingen door mijn hoofd dwaalden. Hoe menselijke emoties nog veelal in een hoekje geduwd worden, om er vervolgens een bedekkende doek overheen te werpen. Hoe zwijgen soms een betere optie lijkt te zijn maar dat dat daarom niet altijd zo is. Hoe angst voor buitenaf ook een schaamtemechanisme kan blootleggen.

Ik ging er uitvoerig op in tijdens een gesprek met haar naasten. Voor mij persoonlijk één van de mooiste, meest open conversaties ooit. Met een zakdoek tsjokvol ontroering & teksten tsjokvol herinneringen tot gevolg.⠀⠀ ⠀⠀ En zo verplaatste een wolk van gevoelens zich doorheen de kamer, recht naar het herinneringsmoment. Daar waar we haar vierden zoals ze was, zoals we haar oh-zo-graag zagen & kenden. Niet door de moeilijke emoties en tijden uit de weg te gaan, wel door er verder op in te spelen. Door voluit te voelen en toe te laten, door ruimte voor bespreekbaarheid ❤