//CORONA IS A B*TCH//

"Zou je de begrafenis van m'n vriend via Skype kunnen doen ofzo?" Haar vraag doet me stamelen en stilvallen tegelijkertijd.

In niet-corona-omstandigheden zou ik mezelf eens serieus in de arm knijpen, want "huh"? Een online vraag in afscheidscontext? Of dat dacht ik toch tot het coronavirus z'n wereldwijde impact liet (& laat) gelden. Haar woorden dringen m'n trommelvliezen binnen. De bittere realiteit dringt zich nogmaals bijzonder hard op.

We hangen twee volle uren met elkaar aan de lijn. Ze vertelt me honderduit over de liefde van haar leven, over hun relatie, over zijn ziekte die een waanzinnig smerig spel speelde & hen voortdurend tussen hoop en wanhoop deed schipperen. Over het keihard kiezen voor elkaar. Geen kat of geen mens zou tussen hen in kunnen staan, oh no. Behalve dan die ene kerel die de levensdraad van haar vriend in handen nam & met z'n schaar ontzettend veel verdriet veroorzaakte. Hufter. Hufter. Hufter.

Ik zou haar het liefst van al door m'n gsm heen tegen m'n pull aantrekken & zeg haar dat ook. Tot ze me weer met m'n neus op de bizarre feiten drukt. "Ik zou niet liever willen, Isabelle, maar corona..." Bam.

Afscheid is an sich een afschuwelijk iets. Afscheid in coronatijden doet er nog tig stevige scheppen bovenop. Geen knuffels, geen broodnodige XL-porties lichamelijke warmte. Wel een woonkamer & een lijf dat om dicht menselijk contact schreeuwt. Al prijst ze zich "gelukkig" dat er op z'n minst nog een online wereld bestaat. Met virtuele zoenen, woorden en heel wat liefs. Maar toch. Niet hetzelfde bij zulke gebeurtenissen.

We besluiten haar vriend op een onbepaald later moment een knaller van een afscheidsviering te geven, net zoals hij een knaller van een dude was ❤

Over de hoe en wat van de begrafenis zelf rijzen nog vraagtekens maar een tweede viering in grote kring staat vast. In 't bijzijn van iedereen - uitgezonderd die vreselijke coronaguy. Oh yes. (Tekst met toestemming)