//STINKIEWINKIE//

Haal die neuswasknijper maar boven. Want hier komt ieeee: Ja, dat ik toch wel een beetje fier op mezelf ben (heb ik dit nu echt geschreven?) There, I said it. De stinkbom is gedropt. En deze maal inhaleer ik zulke walmen maar al te graag. Fier omdat ik na jàren van fokking hard geploeter, gefoeter & getoeter een klik in mijn hoofd kunnen maken heb. Om op te komen voor mezelf, m’n eigen way of life te omarmen, om mezelf graag te leren zien.

Tuurlijk kamp ik nog met onzekerheden hier en twijfels daar, maar ik durf wel te zeggen dat ik -voornamelijk het afgelopen jaar- als persoon gegroeid ben. In mijn denken, in mijn assertiviteit, in mijn blij-zijn-om-wie-ik-ben (of ja, met vallen en opstaan 😉). *ffmeligdoen*

Ik zeg niet dat àlles nu alleen maar *wauw* is, ik zeg niet dat er zich nu alleen maar fluffy unicorn-dagen voordoen *oh no*.

Want groeien brengt onlosmakelijk ook pijn en verdriet met zich mee. Maar toch ben ik blij dat die persoonlijke groei een broodnodig spurtje getrokken heeft. Want was ik mezelf blijven vastklampen aan andermans verwachtingen, had ik nooit zo dicht bij mezelf kunnen staan als nu. Dan zou ik nog steeds op mijn zwakke punten inzetten; iets met een vierkant door een cirkel proberen te duwen. Dan zou House of Bells nooit ’t levenslicht gespot hebben *dramatune*

Dat House of Bells helemaal samenvalt met wie ik als persoon ben, dat House of Bells mij helemaal mezelf laat zijn: Een gevoelig dingske, met het hart op de tong, met kriebelende schrijfvingers en massa’s goesting in het vertellen van jullie verhaal *yayyyy*! Dat we allemaal samen mogen blijven groeien en elkaar daar ook in ondersteunen, zowel prof als non-prof. Want 't is daar dat the magic happens *oeewoeeewwww* 💕 Bisouuus!